Usta Medi Përmeti (1865–1940 ?) është një nga më të njohurit gërnetarë të sazeve të Shqipërisë së Jugut, i lindur në familjen e muziktarëve popullorë Keko të Përmetit. Nga kjo familje dolën dy gërnetarët më të shquar të Përmetit të gjysmës së parë të shek. XX: Medi Keko, ose Medi Përmeti, si dhe Jonuz Keko ose “Jonuzi i Lamҫes”, “Jonuzi me shokët”, siç del në regjistrimet diskografike të atyre viteve.
Sazet e tij përbëheshin nga Osman Mato dhe Ethem Belul Sinani në llautë dhe Myftar Muço në violinë. Më vonë Medi Keko-Përmeti rifreskoi sazet edhe me Bari Nurkën, babanë e usta Laver Bariut në llautë, Sadik Çaçin në violinë dhe Asllan Muçon në llautë dhe buzuk. Një nga dëshmitë për përdorimin dendur të buzukut në Përmet në mes të viteve 1930, e gjejmë në veprën “Dy bredharakë në Shqipëri” [1] ku përshkruhet buzuku si instrument së bashku me muziktarin popullor përmetar që interpreton muzikë popullore me të.
Veprimtarinë kryesore Sazet e Usta Mediut e zhvillonin në dasmat, festat fetare e panairet, gëzimet dhe sebepet e shumta në qytetin e Përmetit e më gjerë. Usta Mediu krijoi tipin e kabasë së shtruar e të hequr rëndë, kaba e cila ende sot quhet me emrin e tij. Ky tip i ri i kabasë formoi atë që sot njihet si kabaja tradicionale e Përmetit. Kjo nënkuptonte një kaba tradicionale për sa i përket orientimit, por ishte disi larg virtuozitetit të lojës në gërnetë që vinte nga tradita e Leskovikut dhe kjo për disa arsye. Ai kaloi në interpretimin në gërnetë prej fyellit të shtruar të Përmetit, madje veçoria e tij interpretuese, ashtu si dhe e Cilo Qorrit të Korçës, është e lidhur pazgjidhshmërisht me këtë binjakëzim të këtyre veglave në një interpret të vetëm. Kjo solli për pasojë “tretjen” dhe përcjelljen e veçorive dhe të repertorit të këtyre veglave popullore edhe në muzikën që ata interpretonin dhe krijonin njëkohësisht me vegla si klarineta.
Si për usta Mediun, ashtu dhe për sazexhinjtë e tjerë, kallami i klarinetës do të punohej gjithmonë prej tyre në një rrugë artizanale, kjo ndoshta si një shprehi e dikurshme e punimit artizanal të veglave popullore.
Një pjesë të madhe të interpretimeve muzikore e ka realizuar së bashku me Vangjel Leskovikun. Regjistrimet muzikore të tij janë bërë pranë “Odeon”-it.
[1] Në veprën “Dy bredharakë në Shqipëri” të Jan & Cora J. Gordon, shënime udhëtimi të vitit 1925, Tiranë, 2014, f. 134.